Verhuisd naar Feilding
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
14 Oktober 2014 | Nieuw Zeeland, Feilding
Lieve allemaal,
Het is alweer even geleden dat ik een berichtje heb gestuurd, en inmiddels heb ik veel meegemaakt.
Op een ochtend keek ik uit het raam van mijn caravan, en alles was wit! Het had gewoon gesneeuwd (even ter orientatie: oktober hier is als april in Nederland) en er stonden al wat struiken in bloei. Nou ligt Ohakune wel behoorlijk hoog en vlakbij een vulkaan waar uitgebreid op geskied wordt, maar toch. Aan het einde van de middag was alle sneeuw weg en de volgende dag resteerde alleen de resten van een paar sneeuwpoppen in het dorp nog, waar de paarden dan weer bang voor waren en met een grote boog en snuivende neusgaten omheen moesten lopen.
Vorige week maandag ben ik met de bus naar Feilding vertrokken. Het eerste stuk van de weg was zo kronkelend en verschrikkelijk dat ik achterin de bus lichtelijk wagenziek werd. Het idee was om bij Sue en Don (de eigenaren van de horsetrekking in Ohakune en een grote farm bij Feilding) te gaan logeren tijdens mijn onderzoek, maar op het moment dat ik in Feilding arriveerde waren ze nog in Australie op vakantie. Ik had begrepen dat een vriend van hun me op kon halen en het huis laten zien, maar hij was er dus niet op de dag dat ik die kant op ging. Het bleek een uur lopen te zijn vanaf de bushalte, dus dat was met mijn twee grote tassen, gezamelijk zo'n 27 kg, best een endje. De sleutel zou onder een bloempot liggen, maar toen ik bij het huis kwam stonden er meer dan tien bloempotten bij de deur... Het duurde even voor ik de sleutel gevonden had en toen kon ik eindelijk het gigantische huis gaan verkennen.
Dinsdag en woensdag ben ik naar Massey University geweest om met de begeleidende docent, de parasitoloog en de man van de 'deer research unit' te praten. Na een uur wandelen terug naar de bushalte en drie bussen later had ik het wel weer gehad met het openbaar vervoer, dus heb ik een electrische fiets gehuurd. Dat trapte lekker makkelijk, de bult op en tegen de knettersharde wind in. Ben wel op een tochtje helemaal nat geregend. Toen ik eindelijk terug was in Feilding waren Sue en Don inmiddels thuis gekomen.
Sue heeft me het hele terrein laten zien en al haar plannen verteld. Ze hebben er nu tien paarden staan, waarvan ze van de meesten niet weet hoe ze heten, zo nieuw zijn ze. Ook Jimmy staat hier, die ik van vijf jaar terug uit Ohakune nog kende. Hij is erg oud geworden en graadmager, dus het gaat niet zo geweldig met hem maar hij lijkt blij genoeg. Ze willen hier een rijschool beginnen, zowel voor kinderen als lichamelijk of mentaal beperkte mensen en daarbij ook therapie aanbieden waarbij mensen niet zittend praten maar naast een paard staan. Voor het zover is moet er echter nog wel een boel gebeuren. Behalve de tien paarden is hier nog een kudde schapen (van iemand die betaald voor het gebruik van het land), en de lammeren ontsnappen steeds omdat ze tussen het hek door kunnen. Verder zijn er nog zes hanen (want de hennen zijn opgegeten door de siamese kat van de buren, zeggen ze...) en twee katten, waarvan eentje een grote fluffie haarbal en de ander een inmiddels volwassen kat die ik vijf jaar terug als kitten gezien heb.
De afgelopen dagen heb ik lekker op de farm gewerkt, allemaal klusjes die ze gedaan willen hebben voordat ze van start gaan met de rijlessen.
Zaterdag ben ik met Don naar Palmerston North geweest om een autootje te kopen. Er is een parkeerplaats naast een park waar mensen op zaterdag hun auto mogen parkeren met een te koop briefje en specificaties. Handig, dan heb je een groot deel van het aanbod bij elkaar. Leuk autootje gezien, eigenaar gebeld en proef gereden. Toen heb ik hem maar gekocht. Het is een rode Toyota corolla uit 1992. Tot nu toe heb ik maar een keer de ruitenwissers laten gaan toen ik wilde afslaan (die zitten hier namelijk aan de andere kant dan in NL). Links rijden gaat wel goed, het is zeker makkelijker omdat je rechts in de auto zit (aan de goede kant instappen is wel een uitdaging...).
Dit was het wel weer voor nu.
Groetjes van Hanneke
Het is alweer even geleden dat ik een berichtje heb gestuurd, en inmiddels heb ik veel meegemaakt.
Op een ochtend keek ik uit het raam van mijn caravan, en alles was wit! Het had gewoon gesneeuwd (even ter orientatie: oktober hier is als april in Nederland) en er stonden al wat struiken in bloei. Nou ligt Ohakune wel behoorlijk hoog en vlakbij een vulkaan waar uitgebreid op geskied wordt, maar toch. Aan het einde van de middag was alle sneeuw weg en de volgende dag resteerde alleen de resten van een paar sneeuwpoppen in het dorp nog, waar de paarden dan weer bang voor waren en met een grote boog en snuivende neusgaten omheen moesten lopen.
Vorige week maandag ben ik met de bus naar Feilding vertrokken. Het eerste stuk van de weg was zo kronkelend en verschrikkelijk dat ik achterin de bus lichtelijk wagenziek werd. Het idee was om bij Sue en Don (de eigenaren van de horsetrekking in Ohakune en een grote farm bij Feilding) te gaan logeren tijdens mijn onderzoek, maar op het moment dat ik in Feilding arriveerde waren ze nog in Australie op vakantie. Ik had begrepen dat een vriend van hun me op kon halen en het huis laten zien, maar hij was er dus niet op de dag dat ik die kant op ging. Het bleek een uur lopen te zijn vanaf de bushalte, dus dat was met mijn twee grote tassen, gezamelijk zo'n 27 kg, best een endje. De sleutel zou onder een bloempot liggen, maar toen ik bij het huis kwam stonden er meer dan tien bloempotten bij de deur... Het duurde even voor ik de sleutel gevonden had en toen kon ik eindelijk het gigantische huis gaan verkennen.
Dinsdag en woensdag ben ik naar Massey University geweest om met de begeleidende docent, de parasitoloog en de man van de 'deer research unit' te praten. Na een uur wandelen terug naar de bushalte en drie bussen later had ik het wel weer gehad met het openbaar vervoer, dus heb ik een electrische fiets gehuurd. Dat trapte lekker makkelijk, de bult op en tegen de knettersharde wind in. Ben wel op een tochtje helemaal nat geregend. Toen ik eindelijk terug was in Feilding waren Sue en Don inmiddels thuis gekomen.
Sue heeft me het hele terrein laten zien en al haar plannen verteld. Ze hebben er nu tien paarden staan, waarvan ze van de meesten niet weet hoe ze heten, zo nieuw zijn ze. Ook Jimmy staat hier, die ik van vijf jaar terug uit Ohakune nog kende. Hij is erg oud geworden en graadmager, dus het gaat niet zo geweldig met hem maar hij lijkt blij genoeg. Ze willen hier een rijschool beginnen, zowel voor kinderen als lichamelijk of mentaal beperkte mensen en daarbij ook therapie aanbieden waarbij mensen niet zittend praten maar naast een paard staan. Voor het zover is moet er echter nog wel een boel gebeuren. Behalve de tien paarden is hier nog een kudde schapen (van iemand die betaald voor het gebruik van het land), en de lammeren ontsnappen steeds omdat ze tussen het hek door kunnen. Verder zijn er nog zes hanen (want de hennen zijn opgegeten door de siamese kat van de buren, zeggen ze...) en twee katten, waarvan eentje een grote fluffie haarbal en de ander een inmiddels volwassen kat die ik vijf jaar terug als kitten gezien heb.
De afgelopen dagen heb ik lekker op de farm gewerkt, allemaal klusjes die ze gedaan willen hebben voordat ze van start gaan met de rijlessen.
Zaterdag ben ik met Don naar Palmerston North geweest om een autootje te kopen. Er is een parkeerplaats naast een park waar mensen op zaterdag hun auto mogen parkeren met een te koop briefje en specificaties. Handig, dan heb je een groot deel van het aanbod bij elkaar. Leuk autootje gezien, eigenaar gebeld en proef gereden. Toen heb ik hem maar gekocht. Het is een rode Toyota corolla uit 1992. Tot nu toe heb ik maar een keer de ruitenwissers laten gaan toen ik wilde afslaan (die zitten hier namelijk aan de andere kant dan in NL). Links rijden gaat wel goed, het is zeker makkelijker omdat je rechts in de auto zit (aan de goede kant instappen is wel een uitdaging...).
Dit was het wel weer voor nu.
Groetjes van Hanneke
-
14 Oktober 2014 - 08:06
Eldert:
Hoi Hanneke,
Leuk om weer van je te horen!
Groet Eldert -
14 Oktober 2014 - 10:05
Noortje:
Hihi, dat probleem heb ik ook als Ossi gaat rijden... ;-).
Liefs, Noortje -
14 Oktober 2014 - 11:39
Oma:
Weer een geweldig verslag, Hanneke. Je beleeft zo wel e.e.a. Ik kijk met spanning uit naar het volgende reisverslag. Knuffel,..... oma -
14 Oktober 2014 - 21:12
Francisca:
Weer mooi verhaal, Han. Is dat Jimmy op een van de foto's? -
15 Oktober 2014 - 16:23
Joke:
Hoi Hanneke,
Je maakt heel wat mee zo, wat een kanjer ben jij!
Als je zo'n handige klusser bent, kom dan ook een keer in Tiel langs:-)
Doe voorzichtig met je Toyotootje.
Groetjes,
Je peettantetje -
15 Oktober 2014 - 22:45
Angélique:
Leuk om te lezen Hanneke en ook mooie foto's zeg!
groetjes
Angélique -
24 Oktober 2014 - 10:58
Carla:
Hoi ! Ik lees je verhaal nu pas, maar weer ontzettend leuk om te lezen. Houd ons op de hoogte, want het blijft prachtig om je belevenissen mee te krijgen hier.
Groetjes van ons allemaal. Carla
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
