Rondreizen, Zuidereiland deel 1

Lieve allemaal,

Inmiddels ben ik al weer ruim twee weken op reis door het land. Eerst nog even de avonturen van Mount Taranaki aan de westkust van het Noordereiland. Ik ben daar heen gegaan met mijn twee Nederlandse studiegenootjes, Loes en Nannet, waar ik al eerder activiteiten mee gedaan had. We gingen op vrijdag avond daar naartoe en konden de vulkaan, die een hele mooie conus vormt, heel goed zien. In de hut een stuk op de berg stond echter een uitspraak van de locals vermeld: ‘If you can see the mountain, it is going to rain. If you can’t see the mountain, it is already raining.’ En jawel hoor. De volgende dag toen wij een zes uur durende wandeling naar een andere hut deden begon het halverwege te miezeren, toen zachtjes te regenen, en toen hield het op met zachtjes regenen… We kwamen dus volkomen verzopen aan in de hut, waar andere mensen gelukkig al het vuur aangestoken hadden waar we onze kleren te drogen konden hangen. De volgende dag regende het nog steeds, dus weer kleddernat toen we terug bij de auto waren. Het was zondermeer een prachtige tocht, hoewel we de berg niet echt meer gezien hebben.

In Palmerston North ben ik een nachtje bij Nannet en Loes blijven slapen en vervolgens ben ik zeer vroeg opgestaan, twee uur gereden naar Wellington en vanaf daar de boot naar Picton genomen op het Zuidereiland. Vanaf Picton naar het westen gereden naar het dorpje Motueka, dat naast het Abel Tasman National Park ligt (Abel Tasman was de Nederlander die in 1642 Nieuw Zeeland ontdekte en het naar een zekere provincie vernoemde). Nog een klein feitjes, Motueka is het dorp waar ik zes jaar terug tijdens mijn vorige bezoek parachute gesprongen heb (waarbij zelfs eerder vernoemde Mt. Taranaki te zien was). Ik ging kamperen, wat een ideetje van Sue was. Ze heeft me een heleboel kampeerspullen geleend (o.a. gasstel, pannen en luchtbed). Ik heb zelf een tentje gekocht, wat volgens de verpakking voor twee personen was maar toen mijn luchtbed erin lag was er aan beide zijden nog zo’n 10 cm over, dus hoe ze dat in gedachten hadden is me niet helemaal duidelijk. Hij is voor mij in ieder geval groot genoeg en hij is waterdicht, wat ook wel fijn is.

Ik heb een dag doorgebracht in het Abel Tasman National Park. Het was zeker mooi met native bush en spiegelgladde azuurblauwe zee, maar ik vond het er ook wel een beetje tam. Het mist een beetje de woeste pracht van zuidelijker delen van het land. Er waren wel een heel aantal mooie vogels te zien en ik heb me vermaakt met het kijken van levende schelpen en krabben in het ondiepe stuk voor de kust dat bijna droog stond toen het eb werd.
De dag erna nog naar een druipsteengrot geweest en me toen naar de westkust van het land begeven, waar ik in Westport overnacht heb. De volgende dag had ik allerlei plannen, maar het was eerste kerstdag en dat is volgens mij de enige dag in dit land dat echt alles gesloten was, dus verder naar het zuiden gereden. De Pancake Rocks bij Punakaiki bewonderd (natuur sluit uiteindelijk niet met kerst) en toen doorgereden naar Hokitika. Daar kwam ik toevallig nog twee studiegenootjes tegen, waarvan ik wel wist dat ze in het land waren (eentje gaat mijn onderzoek vervolgen), maar niet waar ze waren. Zij reisden in tegenovergestelde richting en we stonden praktisch naast elkaar op de camping. Samen uit eten geweest in het enige restaurant dat open was in het verder compleet dooie stadje, namelijk de Indiër (die het eten gelukkig niet zo heet maakte als in India, want dat had ik niet leuk gevonden).

Weer verder naar het zuiden gereden tot aan Franz Josef Glacier (vernoemd naar de Oostenrijkse keizer). Naar het kiwi centrum geweest en omdat het nachtdieren zijn in een duistere ruimte de kiwi’s zitten bekijken. Ook nog naar de gletsjer gewandeld die sinds de vorige keer een heel stuk terug gegaan was. Ook niet veel te zien doordat de wolken zo laag hingen, maar er kwam wel een Kea langs, een alpine papegaai die nogal brutaal van aard zijn en graag publiek entertainen (en alles opeten wat je niet bewaakt). Toen naar Fox Glacier gegaan en een camping van de DOC (department of conservation) opgezocht die bij het strand lag, te bereiken via een 12 km gravelweg. Inmiddels was het begonnen met gieten (er valt 8-10 meter regen per jaar hier (wat echt heel veel is), dus ik had eigenlijk mazzel gehad dat ik tot nog toe mooi weer had gehad), dus met zo’n twintig mensen onder een afdakje gestaan en daar gekookt. Het was zo nat dat ik niet mijn tent op wilde zetten, dus op de achterbank van mijn autootje geslapen, wat niet echt bijster comfortabel was.
De dag erna gelukkig beter weer en de gletsjer was goed te zien. Doorgereden naar Wanaka, waar het super mooi weer was. Veel activiteiten gedaan daar, de absolute highlight was het vliegen met een vliegtuig. Het werkt zo’n beetje hetzelfde als met een lesauto, de instructeur zit naast je en kan het vliegtuigje ook besturen, maar je mag het zelf doen. Hij zegt gewoon wat je moet doen en daar ga je dan! Was super leuk om te doen, hoewel er echt wel heel veel knopjes en metertjes zijn waar ik niet direct wijs uit werd. Ook nog naar het Transport and Toy museum geweest, waar ze kasten vol met speelgoed hadden en drie hangaars vol met oude en minder oude auto’s (er waren een paar minder oud dan de mijne) en een heel aantal vliegtuigen, brandweerauto’s en fietsen. Ook nog naar Puzzling World geweest, waar ik al geweest was maar graag nog eens naartoe wilde omdat het zo leuk is. Ze hebben er ook een gigantisch doolhof met 1,5 km aan paden, waar ik zo’n drie kwartier mee zoet ben geweest (er staat 30-90 min voor).

In de richting van Queenstown gereden en gekampeerd in het historische plaatsje Arrowtown, waar ook scènes uit de Lord of the Rings zijn opgenomen. Op een dag dat het behoorlijk regende (oudejaarsdag) heb ik White Water Sledging gedaan, waarbij je uitgerust met wetsuit, zwemvest en flippers leunend op een soort slee een woeste rivier af gaat. Was super leuk en werd toch nat, dus de regen was niet zo’n probleem.
Oud en nieuw waren niet erg spannend. Ik had geen zin om in mijn eentje naar de stad te gaan, dus op de camping gebleven. Liggen lezen terwijl het buiten nog steeds regende. Om twaalf uur werden er in de omgeving vijf vuurpijlen afgestoken en dat was het dan weer.
Nieuwjaarsdag dus maar iets leuks gaan doen, namelijk paragliden. Nu was het gelukkig wel weer mooi weer en het was echt super vet! Het is misschien inmiddels wel duidelijk dat ik graag wil vliegen. Weer prachtige uitzichten en ook even het ding bestuurd, dus was weer helemaal leuk. Ook nog de heuvel boven Queenstown beklommen met wederom spectaculair uitzicht.
De dag daarna een Lord of the Rings tour gedaan, waarbij we de eerder genoemde plekken in Arrowtown bezochten (rivier de Bruine, waar Arwen de Nazgul verzuipt en de plek waar Isildur door orks wordt aangevallen en in de rivier springt voor hij dood geschoten wordt). Verder nog de rivier waar het reisgenootschap met de boten vaart en waar de Argonath (die gigantisch grote standbeelden) digitaal ingeplakt werden. Ook nog een beetje met replica wapens gespeeld, wat ook weer leuk is.

Toen doorgereden naar Balclutha, waar ik de vorige keer een heel aantal weken geweest ben bij Pam, die dierenarts is. Ze werkt op het moment op het Noordereiland (want hier is te weinig werk), maar was terug voor een paar dagen om de hoeven van haar paarden te bekappen. Nou heb ik daar vrij recentelijk nog een cursus in gedaan, dus ik heb haar geholpen, wat leuk was. Het was ook leuk om haar weer te zien.

Toen weer richting het noorden gegaan naar Dunedin, de schotse stad. Op de peninsula gekampeerd en naar de albatrossen wezen kijken. De soort die ze hier hebben is de Royal Albatros, die een spanwijdte van ruim 3 meter heeft! Zijn echt grote vogels en dit is maar een van de twee plekken ter wereld waar ze broeden (de andere is op een compleet verlaten en moeilijk te bereiken eiland). Via een speciale observatiehut waren ze van heel dichtbij te zien. Verder nog naar Larnach Castle geweest, Nieuw Zeelands enige kasteel, gebouwd vanaf 1871 door William Larnach. Ik was er al eens geweest, maar kastelen blijven gewoon leuk. Andere activiteiten in Dunedin bestonden uit een bezoekje aan Cadbury World, de chocoladefabriek waar men niet erg lekkere melkchocola produceert (maar wel beweren dat het Nieuw Zeelands favoriet is… de Kiwi’s hebben geen smaak), het museum, de universiteit (met mooie oude gebouwen, stukken leuker dan de Uithof) en Baldwin Street, de steilste straat ter wereld. Ieder jaar in juli verkoopt men 75.000 jaffa’s (soort ronde oranje m&m’s) voor een dollar voor het goede doel. Die worden genummerd en van Baldwin Street gerold. De eerste vijf die beneden zijn winnen prijzen.
Verder naar het noorden gereisd, via de Moeraki Boulders (grote ronde keien op het strand) naar Oamaru, een historisch stadje waar ik Blue Penguins heb zitten kijken terwijl ze aan land kwamen ‘s avonds. De Blue Penguin is de kleinste soort pinguïn die er bestaat en heel schattig (mocht helaas geen foto’s maken). De volgende dag ook nog een paar niets vermoedende zeehonden op het strand gespot die lagen te zonnen!

Vanaf Oamaru ben ik weer landinwaarts gegaan, dit keer naar Aoraki/Mount Cook. Zowel het dorp als de hoogste berg (3755 m) heten zo. Het was er prachtig weer, heel warm overdag maar wel heel koud ’s nachts. Mijn luchtbed was lek en ik kon steeds het gat niet vinden, super irritant. Wel mooie sterrenhemels (en Orion staat nog steeds op zijn kop). Ook een aantal wandelingen gemaakt richting de bergen. Niet echt de berg op geweest want daar heb je speciale spullen voor nodig, maar was wel mooi zicht op alle omliggende bergen. Soms hoorde je het ijs van de gletsjers rommelen in de verte.
Uiteindelijk dan mijn weg gevonden naar Christchurch, waar ik nu een paar dagen ga blijven. Zo, dat was weer een heel lang verhaal en jullie horen wel wat ik hier en op andere plaatsen ga uitspoken. Er komen ook een heleboel foto’s aan, dus als je dit al gelezen hebt voordat ze erop staan dan moet je later nog eens terug komen.

Groetjes van Hanneke