Rondreizen, Noordereiland

Lieve allemaal,

Dit wordt alweer het laatste berichtje in dit reisverslag aangezien ik me inmiddels alweer een tijdje op Nederlandse bodem bevind (maar deze website deed raar, dus duurde even voor hij het verslag wilde plaatsen). Vanaf Tatapouri, het gat dat zo klein is dat niet alle kaartsystemen het als een plaats herkennen (oké, het is dan ook feitelijk een kleine zijweg vanaf de highway naar het strand) ben ik verder richting het noordoosten gereden tot Te Araroa. Dat ligt zo’n beetje op de punt van deze uithoek van het land. De wegen hier zijn nogal bochterig. De maximum snelheid in het land is 100 km/uur, maar je mag blij zijn als je een gemiddelde snelheid van 60 haalt. Gelukkig staan overal adviessnelheden gemeld, dus je weet op tijd wanneer je af moet remmen, hoewel je vaak tussen de bochten door niet eens tijd hebt om op te trekken. Er zijn in dit gedeelte ook bijzonder weinig toeristen en het is ook niet erg dichtbevolkt. Dat heeft als voordeel dat er dus lekker weinig mensen zijn, het nadeel is dat er dus ook niet echt activiteiten te doen zijn. Dus heb ik voornamelijk op het strand gelopen, zo hier en daar een bult voor uitzicht beklommen en me met mijn eigen gezelschap vermaakt.

Via de andere kant van het uitsteeksel ben ik toen weer terug gereden en twee nachtjes in Opape gezeten, waar ik op de camping echt heel vriendelijk ontvangen werd. Ik ben toen op de tussenliggende dag de Tauranga track gaan lopen, die aan de highway ligt die het stuk dat ik de dagen ervoor gereden had afsnijdt. Het was een drie uur durende wandeling langs een riviertje door typisch Nieuw Zeelands bos, zo dicht als een oerwoud (er liep wel een goed pad doorheen). Het was een beetje jammer alleen dat het pijpenstelen regende, dus ik werd behoorlijk kleddernat. Daarbij moest ik de eerder genoemde rivier twee keer oversteken en dat bleek niet het steenhoppen te zijn wat veel wandelpaden hebben maar serieus rivierwaden, tot aan je knieën in het water. M’n schoenen waren toch al nat, dus heb mijn broek opgestroopt en toen ging het best wel, hoewel de stenen wel een beetje glibberig waren. Bij een van de twee hing er gelukkig een kabel boven de rivier, dus daaraan kon ik mezelf in evenwicht houden. Het was in ieder geval wel weer een avontuur. ’s Middags werd het droog waarbij ik rond ben gaan lopen door Opotiki waar allerlei oude gebouwen te zien waren.

De dag daarna ben ik naar Rotorua gereden waar ik bij Chris en Mike ging logeren (voor iedereen die dit niet weet, Chris is een nicht van mijn moeder en met mijn vorige bezoek aan Nieuw Zeeland was ik ook bij hun op bezoek geweest). Ze waren helaas een beetje weinig thuis omdat ze meededen in een amateurproductie van Mama Mia! (Chris hielp met de ‘wardrobe’, Mike zong mee in het achtergrondkoor), en de voorbereidingen daarvoor namen nogal wat tijd in beslag. Toch ben ik nog met Mike mee geweest naar zijn farm, waar hij vleesstieren afmest. Hij had er nu nog vijfentwintig staan, allemaal gecastreerde stieren van 27-30 maanden die bijna naar de slacht zouden gaan. Ook nog mee geweest naar Minginui, een gehucht dat letterlijk in ‘the middle of nowhere’ ligt, waar Mike iets ging repareren en ik over de farm gestruind heb. Het is bijna niet te geloven dat mensen zo afgelegen wonen. Verder in Rotorua nog Mt. Ngongotaha beklommen, de pruttelende modderpoelen in het park bekeken (er is veel thermische activiteit en het ruikt naar zwavel (of rotte eieren, het is maar hoe je het noemt)) en een ritje met de Zorb gemaakt. Dat is een grote plastic bal waar je in kunt zitten en die ze dan van de berg afrollen, wat echt bijzonder hilarisch is.

Toen ik uit Rotorua vertrok ben ik naar Matamata gegaan, waar de set van Hobbiton is. Ik was hier zes jaar terug ook al geweest, maar toen waren er enkel een paar witte houten platen op de plekken van de hobbitholen te zien. Nu hebben ze de hele set in tact gelaten, dus overal groeien bloemen en groenten en liggen gebruiksvoorwerpen in het rond te slingeren. Je verwacht dat er ieder moment een hobbit tevoorschijn kan springen. Het was wel een beetje jammer dat er echt verschrikkelijk veel mensen waren, maar voor de rest was het echt super leuk. Nog wat gedronken in de Green Dragon en toen was het helaas alweer tijd om te gaan.

De laatste dagen heb ik op de Cormandel doorgebracht. Dat was iets wat nog op mijn lijstje stond maar ik de vorige keer niet had kunnen doen omdat het openbaar vervoer daar gewoon bagger is. Nu kon ik dus lekker met mijn autootje precies overal naartoe rijden. Ik ben bij Coromandel Town geweest, waar wat oude gebouwtjes te zien waren. Verder nog naar Hot Water Beach, waar twee uur voor en na eb heet water onder het zand zit. Je kunt dan een gat graven en lekker warm zitten badderen, heel idioot. Ook nog naar Cathedral Cove gelopen, een enorme tunnel op het strand waar je onderdoor kunt lopen, wat wel spectaculair is maar wat ook weer een enorme toeristische trekpleister is, wat het plaatje dan wel weer een beetje teniet doet.

Uiteindelijk moest ik dan toch terug richting Auckland gaan, wat ik helemaal niet leuk vond. In Auckland stond er een gigantische file en toen kon ik het hostel ook nog eens niet vinden en had ik problemen met het parkeren van mijn auto, wat niet zo fijn was. Toen dat allemaal uiteindelijk geregeld was ben ik nog met twee Duitse meisjes die ik nog van Feilding kende (en die op dezelfde dag als ik een vlucht naar huis hadden) naar de bios geweest, dus dat was wel weer gezellig. De dag daarna probeerde ik mijn auto te verkopen, maar zelfs met mijn enthousiaste verkooptechnieken wilde dat voor geen meter lukken. Toen ging ik maar naar een autoveiling, maar omdat ik de dag erna al het land uit ging kon ik eigenlijk niet wachten op een veiling. Ze keken eens naar mijn autootje en wilden me er toen veel te weinig voor geven (wat ik er voor wilde hebben was ongeveer wat ze er voor verwachtten te krijgen, dus boden ze me ongeveer een derde van dat bedrag). Daar was ik het natuurlijk niet mee eens, maar ik moest toch op een of andere manier er vanaf zien te komen. Toen heb ik contact opgenomen met Chris en Mike en gevraagd of zij hem niet voor dat bedrag wat de veiling bood over wilden nemen en hem doorverkopen met wat winst. Dat wilden ze wel, dus toen was ik blij want die andere lui gunde ik het gewoon niet. Ik had ’s middags nog heel gezellig met Joh zitten lunchen (de zus van Chris), dus toen heb ik mijn autootje bij haar afgeleverd zodat Chris hem een keer op kan halen. Ik heb in totaal 9200 km gereden, dus hij is me erg goed van dienst geweest.
De volgende dag erg vroeg opgestaan om naar het vliegveld te gaan. Twee lange vluchten van 12 en 13 uur, 7,5 uur overstaptijd en 7 films later kwam ik dan weer aan op Schiphol. Ik moet zeggen dat het hier maar een koude en donkere boel is (maar het gaat de goede kant op zegt iedereen heel optimistisch) en inmiddels heb ik er ook alweer een week studie opzitten.

Het was in ieder geval weer een reis om nooit te vergeten en ik dank iedereen hartelijk voor het lezen van al deze verhalen en het schrijven van reacties.

Groetjes van Hanneke